Down in the Depths on the 90th Floor

Napisana przez Cole'a Portera "Down in the Depths (on the Ninetieth Floor)" to oda do samotności śpiewana przez obrzydliwie bogatą kobietę, która rozpacza nad swym losem z wysoka, bo aż z 90. piętra nowojorskiego penthausa. I jest to autentycznie smutna piosenka, której daleko do śmieszności à la "leżenie na hamaku w Bangkoku". Piosenka została napisana specjalnie dla legendarnej Ethel Merman, na potrzeby musicalu "Red, Hot and Blue" z 1936 roku. Śpiewała ją też Ella. Z kolei w 1990 standard nagrała prawdziwa dziewczyna z sąsiedztwa, konkretnie z Rochdale, czyli urocza Lisa Stansfield. Na najnowszym wydawnictwie Decca Classics interpretuje go Renée Fleming.

Manhattan, I'm up a tree
The one that I've adored
Is bored
With me
Manhattan, I'm awfully nice
Nice people dine with me
And even twice
Yet the only one in the world I'm mad about
Talks of somebody else
And walks out
With a million neon rainbows burning below me
And a million blazing taxis raising a roar
Here I sit, above the town
In my pet pailletted gown
Down in the depths on the ninetieth floor
While the crowds at El Morocco punish the parquet
And at 21 the couples clamor for more
I'm deserted and depressed
In my regal eagle nest
Down in the depths on the ninetieth floor
When the only one you wanted wants another
What's the use of swank and cash in the bank galore?
Why, even the janitor's wife
Has a perfectly good love life
And here am I
Facing tomorrow
Alone with my sorrow
Down in the depths on the ninetieth floor

https://m.youtube.com/watch?v=vGGujXAWFOo